Wjechaliśmy do Luizjany. Nie miałam żadnego planu. Spojrzałam w mapę i po prostu udałam się do pierwszego miejsca, które miało w nazwie słowo „beach”.
Godzinę brnęliśmy przez mokradła (zadziwiająco urodziwe, choć nieprzyjazne), zanim dojechaliśmy.
To była piękna plaża nad Zatoką Meksykańską. Cała dla nas. Nie było turystów, nie było miejscowych. Tylko my. Woda nie miała turkusowego tonu, ale była bardzo ciepła. Nagle usłyszałam za sobą pogodny, męski głos.

-Hello! Jak się macie? – starszy, pulchny mężczyzna uśmiechał się szeroko. Kilka sekund później wygramolił się ze swojego zniszczonego, białego vana i szedł w naszym kierunku.

-Wiecie, że – ciągnął, nie czekając na odpowiedź – tutaj niedaleko jest dużo lepsze miejsce do spania? Piękne widoki, niech mnie! Już miesiąc tutaj śpię, wiem, co mówię. Jedźcie za mną, to bardzo blisko.

Pojechaliśmy. Faktycznie, było pięknie.

-No więc, tego, hmm… jestem David.
-A ja Joanna. Mój syn to Przemek. Dzięki, David. Ładnie tutaj. Jak Ci mija dzień? Jak się czujesz?
-A niech mnie! Czuję się WSPANIALE! Joanna, posłuchaj mnie uważnie. Miałem 6 żon, wiesz? Uwierzysz w to? 6 żon! Pierwsze 3 mnie zostawiły. Byłem strasznym pijakiem. Ciągle tylko piłem i piłem i piłem, niech mnie… Piłem i grzeszyłem: zdradzałem, kłamałem i – niech mnie – byłem złym człowiekiem. Ale wiesz co? Później się zmieniłem. Przestałem pić, słowo daję, ani kieliszka, NIC. I wiesz co, Joanna? Teraz słuchaj TEGO! Przestałem pić. I pić, i zdradzać, i kłamać. I później znalazłem kolejne 3 żony. Teraz to jestem sam już od 17 lat. A wiesz dlaczego, Joanna? No wiesz? Bo te 3 ostatnie żony… Wszystkie piły. Piły, zdradzały i kłamały, niech mnie… Tak właśnie było.

Po tym niespodziewanym potoku słów na chwilę odebrało mi mowę. David od razu zwietrzył okazję i zanim zdążyłam powiedzieć: „to się nazywa karma”, z jego ust wypłynęła kolejna lawina wyznań:

-Posłuchaj mnie, dziewczyno. To będzie bardzo ważne. Czy wierzysz w Boga w trzech osobach, czy wierzysz w Jezusa Chrystusa, czy Twoje życie to świadectwo? Bo moje życie to jest świadectwo. Całe życie mieszkam w Luizjanie, o tak. I jeśli mogę, to pomagam ludziom. I tak sobie patrzę na Ciebie, i tak sobie myślę, a niech mnie, że ja Tobie pomogę. Najpierw se pomyślałem, co ona w ogóle tutaj robi, nikogo tu nie ma, mało kto tu przyjeżdża. Posłuchaj mnie, Joanna, my się tutaj spotkaliśmy, żeby Tobie pomóc. Powtórz to potem swojemu synkowi, oj tak. Ja to widzę w Twoich oczach, że Ty błądzisz, a niech mnie!
-Eeee…

Zanim zdążyłam powiedzieć cokolwiek oprócz „Eee”, David odszedł. Właściwie to trochę się ucieszyłam. Niestety – prawie w tym samym momencie tłusty paluch zaczął mnie pukać po łopatce.

-Mam tu coś, a niech mnie!

Wyciągnął biblię i zaczął czytać na głos fragmenty. Trwało to dość długo. Zaraz potem przeszedł na gitarę i pieśni gospel. Ta część nawracania spodobała mi się dużo bardziej. Po pierwszym kawałku zaczęłam bić brawo bardziej entuzjastycznie, niż wskazywałaby na to jakość twórczości. Po prostu nie chciałam, żeby wracał do czytania. Davida tak to rozochociło, że zagrał jeszcze trzy piosenki. Wtedy go polubiłam. Posiedzieliśmy trochę razem na plaży. Słuchałam muzyki, a Przemek bawił się z czarnosiwym psem Davida. W końcu oznajmiłam, że musimy już iść spać.

-No dobra, Joanna. Dobrze Cię było poznać, oj tak. Bardzo fajnie było na tej plaży. Pamiętaj o tym naszym spotkaniu, ja tam myślę, że ono zmieni Twoje życie. Chyba, że chcesz mieć 6 mężów. Niech mnie, poczekaj tutaj chwilę. Coś Wam dam.

Wrócił z kilkoma artefaktami, takimi jak: gliniana figurka w kształcie siodła na konia, kartka z wypunktowanymi wersetami z biblii, które mi odczytał i zdjęcie swoich wnuków.

To była krótka znajomość, ale z pewnością dość barwna. Niemal codziennie spotykam kogoś, kogo nie da się zapomnieć. Dlatego tak bardzo uwielbiam podróżowanie z dala od utartych szlaków.

PS. A niech mnie! Skąd on wiedział, że trzeba mnie nawracać?